Uykuluk...

Gecenin bi körü.Daha fazla ne kadar otururum,dayanırım bilemiyorum.Şu sıra sabahın erken ışığını selamlamadan uyumuyorum.Sanırsam uyuyamıyorum.En güzel saatlerden birisi olan (sabah)5 geliverdi aklıma.Daha yeni yeni ışıldayan hava etrafın okadar sessiz ve sakin görünmesi,sanki öğlen şehir curcunası hiç olmıycakmış gibi bi hissiyat kaplatıveriyor içimi.Sonra işte tam o sırada camın kenarına gidip depp deriiin bi nefes almak icap eder.Kollarımı yana açarak pilimin yavaş yavaş bittiğini hissetmekte olurum.Malak malak bakınırım etrafa.Bişiyler görüceğimden değil ama kedilerin bile çöpleri nasıl karıştırdığını incelerim.Çünkü up uzun bi günü geride bırakırken olabildiğince fazla şey sığdırırım kafama.Ve kollarım yavas yavas kucaklaşma halini alır.Uykunun en güzel olan kısmına balıklama dalıp kafayı yastığa koyduğum anda gidiveririm.O erken saatlerde bazen kendimi ekstralardan gelen, sabahın ilk ışıklarına kadar boynunda o kocaman tüyüyle beraber şarkı söylemiş,sonunda kendini eve atmış insanlar gibi hissederim.Ve günü ilk gören benmişim gibi mutlu bi hisse kapılırım.Son olarak şunu derim ki uyumak güzeldir.Hele bide ziyadesiyle yorulup pili bitirdikten sonra...